Του Μάριου Ευρυβιάδη
Τα
γεγονότα στην Ουκρανία και την Κριμαία σηματοδοτούν το τέλος μίας ακόμη εποχής.
Σηματοδοτούν το τέλος της μεταψυχροπολεμικής περιόδου που άρχισε τυπικά με την
κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, τον Δεκέμβριο του 1991 και η οποία
χαρακτηρίσθηκε με τη πρωτοκαθεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών στο διεθνές σύστημα. Η
πρωτοκαθεδρία αυτή εκφράσθηκε ιδεολογικά με την επιβολή του νεοφιλελευθερισμού
και στρατιωτικά με τον αμερικανικό παρεμβατισμό στην Ευρώπη, την Μέση Ανατολή
την Αφρική και στην Ασία.
Ο
Νεοφιλελευθερισμός, εκφραζόμενος και ως παγκοσμιοποίηση, υπέστη σοβαρά πλήγματα
με τις οικονομικές κρίσεις του 1997 και του 2008. Κατόρθωσε ωστόσο να επιβιώσει
και να χαρακτηρίζει ακόμη την οικονομική τάξη πραγμάτων. Αντίθετα, ο
αμερικανικός παρεμβατισμός αφού σημείωσε εντυπωσιακές επιτυχίες στη
Νοτιοανατολική και Ανατολική Ευρώπη, μέσω ουσιαστικά της διεύρυνσης του Ν.Α.Τ.Ο.
στις περιοχές αυτές, άρχισε να καταγράφει στοιχεία αναποτελεσματικότητας και
κοπώσεως. Τα πρώτα δείγματα γραφής, εμφανίσθηκαν με τις μακρόχρονες πολεμικές
εμπλοκές στο Αφγανιστάν και το Ιράκ. Η ανάσχεση του αμερικανικού παρεμβατισμού,
άρχισε με τη πολεμική κρίση στη Γεωργία το 2008, την αδυναμία της Ουάσινγκτον το
ίδιο έτος, να προωθήσει την ένταξη της Ουκρανίας στο Ν.Α.Τ.Ο., συνεχίστηκε με
την αποτυχία ανατροπής του καθεστώτος Ασαντ στη Συρία και κλιμακώθηκε με την
Ουκρανική κρίση και την αδυναμία ουσιαστικής αμερικανικής αντίδρασης με τα
γεγονότα της Κριμαίας.
